Η ¨Ο Ρ Φ Α Ν Ι Α ¨ ΤΟΥ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ ¨ΕΝΔΕΔΥΜΕΝΗ¨ΤΟΝ ΜΑΝΔΥΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ..

 

 

 

 

 

 

 

 

Κάθε κοινωνία στηρίζεται  σε δύο βασικά θεμέλια που είναι ο Θεός και ο άνθρωπος. Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε μια εντολη και την επανέλαβε ο Χριστός.

Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν Πρόκειται για την κατακόρυφη και την οριζόντια διάσταση κάθε ανθρώπου καθε κοινωνίας.Η κατακόρυφη διάσταση είναι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Στην αρχαία Ελλάδα Δεν υπήρχε εκδήλωση που να μη συνδεόταν με την επίκληση των θεών.

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες άρχιζαν με την θυσία στους θεούς. Παράλληλη έκφραση είναι το 

αφ’ Ε σ τ ί α ς   άρχου.Η Εστία ήταν μυθολογική θεότητα, η οποία ζήτησε να λάβη το προνόμιο από τον Δία να αποδίδωνται σε αυτήν οι απαρχές των θυσιών. Επίσης, σε ένα από τα διασωθέντα αποσπάσματα  «ελεγείων» του καταγομένου από την Χίο έλληνος ποιητού Ίωνος  5ος αι. π.Χ. συναντάμε τον στίχο

Εκ Διός αρχόμενοι πίνωμεν.Επίσης, ο Ξενοφών έχει γράψει την άποψη του Σωκράτη  σύμφωνα με την οποία πειράσθαι  σύν τοίς θεοίς άρχεσθαι παντός έργου Δηλαδή, θα πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε  την αρχή κάθε έργου με την βοήθεια του Θεού.

Η οριζόντια διάσταση είναι η σχέση του ανθρώπου  με τον συνάνθρωπό του, αυτό που ονομάζουμε πλησίον. Στην Παλαιά Διαθήκη ¨πλησίον¨ λεγόταν αυτός που είναι κοντά στον άνθρωπο,δηλαδή εκεινος που βλέπουμε, που αισθανόμαστε που μπορούμε να αγγίξουμε.

Για τον Εβραίο πλησίον ήταν ο ομοεθνής του,ο οποίος πίστευε στον ίδιο Θεό.

Για τον Χριστιανισμό τα πράγματα έχουν αλλάξει διότι πλησίον είναι  κάθε  άνθρωπος, που ζή και στο πιο απομονωμένο μέρος της γής, ανεξάρτητα   από θρησκεία, εθνικότητα, φύλο, επάγγελμα κλπ. Επομένως, ο Θεός και ο πλησίον είναι η βάση κάθε κοινωνικής ζωής.

Η κατακόρυφη και οριζόντια διάσταση δείχνει την ωριμότητα κάθε ανθρώπου. 

Σή­με­ρα  στην κοι­νω­νί­α  ε­πι­κρα­τει ο θά­να­τος και του Θε­ού και του πλη­σί­ον, ο­πό­τε κα­ταρ­γού­νται ή δι­α­τα­ράσ­σο­νται οι σχέ­σεις με­τα­ξύ της ο­ρι­ζό­ντι­ας  και κα­τα­κό­ρυ­φης σχέ­σε­ως του αν­θρώ­που προς τον Θε­ό και την κοι­νω­νί­α. Ο ¨δυτικός άνθρωπος¨ δεν χρειαζόταν έναν θεό που ήταν εκδικητικός, άσπλαχνος, φεουδάρχης  όπως εκφραζόταν στην Δύση, γι’ αυτό και τον αρνήθηκαν. Έτσι, δεν πέθανε ο Θεός, αλλά στην πραγματικότητα  πέθανε 

ο   ά ν θ ρ ω π ο ς  για τον Θεό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ευρωπαϊκή ενότητα στηρίζεται πάνω στην οικονομία «Οικονομική Ένωση της Ευρώπης»,«Νομισματική Ένωση της Ευρώπης», «Ευρωζώνη» κλπ.Πρόκειται για μιαν Ευρώπη που   δεν στηρίζεται στον πολιτισμό, ο οποίος σαφώς έχει και το στοιχείο το θρησκευτικό, αλλά  στο χρήμα , γι’ αυτό και καταρρέει .Σήμερα στην Ευρώπη παρατηρείται αδιαφορία για τη θρησκεια , η Ευρώπη  είναι  πεθαμένη   ως προς τον Θεό.Τα ¨χριστιανικά βιβλία¨ που εκδίδονται από Προτεστάντες,Αγγλικανούς κλπ.αναφέρονται σε ένα χριστιανικό ή και θρησκευτικό συγκρητισμό, δηλαδή κάνουν λόγο για τα κοινά στοιχεία που υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες, για την ενότητα της χριστιανικής σκέψης,χωρίς να στηρίζονται στην πίστη και στις διάφορες ομολογίες.   Ορθόδοξα  βιβλία  που  εκδίδονται στην Αμερική,  δεν κυκλοφορουν στην Ευρώπη , παρα σε ένα  μικρό  μονο ποσοστό . Ο Ευρωπαίος δεν ενδιαφέρεται για τον Θεό και ό,τι έχει σχέση με την επικοινωνία μαζί Του. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς είχε αναγγείλει από τις αρχές του 20ου αιώνα ότι ο κρυφός πόθος πολλών, από τα δημιουργήματα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού ,είναι η απελευθέρωσις του ανθρώπου από τον Θεόν. 

Η Ευρώπη αφού υιοθέτησε την αρχή του Νίτσε ότι ο Θεός απέθανε, τότε τί έμεινε στην Ευρώπη από την έξοδο του Θεού από το σώμα της; Απαντά ο ίδιος: Έμεινε ένα πτώμα, όπως πτώμα γίνεται το σώμα του ανθρώπου, όταν φεύγη η ψυχή.

Ο Ντοστογιέφσκι είπε κάποτε:Θέλω να πάω εις την Ευρώπην και γνωρίζω ότι μεταβαίνω εις νεκροταφείον.Δεν είναι κα­θόλου τυχαίο, το ότι κατά τον 19ο  και 20ο  αιώνα  κυριαρχεί η ψυχανάλυση,  αφού  Η Απο­μόνωση Κερδίζει Έδαφος, τά πλέον ευαίσθητα άτομα σπαράσσονται από μιαν αγωνία στην οποία δίδεται το όνομα νεύρωση. Μέσω της ψυχανάλυσης, θα ανα­δο­μήσουν την ανθρώπινη σχέση, όχι με κάποιον πλησίον, αλλά με έναν επαγ­γελματία. Η ανάγκη τους για εγγύτητα είναι τόσο βίαιη ,που δημιουργεί ένα πλεό­νασμα οικειότητος με  εκείνον τον επαγγελματια αναλυτη κι αυτό καλείται μεταβίβαση και με την σειρά της ,η μεταβιβαση,  θε­ω­ρείται νευρωτική.

Ο Φρόιντ υποδεικνύει ¨τεχνικές¨ για να την συγκρατήσει και να την εμπεριέξει. Θέτει τον ασθενή στο ντιβάνι για να απομακρύνει το βλέμμα του. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι  κοινωνικό όν και οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να έχουν κάποιον δίπλα τους.

Σήμερα, όμως, οι άνθρω­ποι, κυρίως στις μεγαλουπόλεις, δεν αισθάνονται δίπλα τους άλλους ανθρώπους, ζουν μόνοι τους, αισθάνονται μια μοναξιά, αισθάνονται τον πλησίον τους ως απειλή της ύπαρξής τους. Μπορεί κανείς να συναντά κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώ­πους στον δρόμο, στην εργασία, αλλά είναι άγνωστα πρόσωπα σ’ αυτούς. 

Οι Άνθρωποι Ζουν  Σε Μεγαλουπόλεις. Στην πολυκοσμία με τους μετανάστες και τους ξένους ο άνθρωπος αισθάνεται εντελώς μόνος.Όταν ο άνθρωπος επιστρέφει στο σπίτι του  μετά  τη δουλεια του, είναι  αποπροσανατολισμένος  αλλά και Όταν Ανοίγει Την Τηλεόραση,  Μπορεί Να Συναντήσει Σε Ελάχιστες Στιγμές,  Χιλιάδες Άλλα Άτομα Αλλά Συνάμα Και Ελάχιστα Υπαρκτά.  Έτσι, έχει χαθή η έννοια του ζωντανού πλησίον  Επίσης παρατηρούμε ότι οι διπλανοί του έχουν  αντικατασταθή από τις μηχανές.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Άλντους Χάξλεϋ Aldous Leonard Huxley, 1894 – 1963 στο περιφημο έργο του  ο ¨Θαυμαστός καινούριος κόσμος¨, Brave New World ,που εγραψε το 1932,περιγράφει με συγκλονιστικες λεπτομερειες τον δ ι κ ο  μας κοσμο   σημερα 90 χρόνια μετα μιαν εφιαλτική, προφητική ενατένιση ενός τέλειου τεχνοκρατικά πολιτισμού  που βασίζεται στον φυσικό και ψυχολογικό καταναγκασμό και την απολυτη απομονωση απ τον πλησιον.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Τζώρτζ Όργουελ το 1949 έκανε λόγο για τον μεγάλο αδελφό. Μια παντοδύναμη εξουσία, η οποία καταργουσε την ιδιωτικη ζωη.

Ο Ρέι Μπράντμπερυ  Ray Douglas Bradbury το 1953 περιέγραψε μια κοινωνία, στην οποία τα βιβλία ήταν απαγορευμένα και οι άνθρωποι ζούσαν περικυκλωμένοι από οθόνες   τις οποίες ονόμαζε ¨η οικογένειά μου¨Η εξουσία εξαφάνιζε τους γείτονες, γείτονας ήταν πλέον μόνο η οθόνη. 

σ.σ. ηδη εγγίζουμε πλεον το ¨οραμα¨του Μπραντμπερυ οντας  μονιμα πισω απ την οθονη του πολυτιμου, μοναδικου μας smartphone 

Επομένως, ¨στό προ–τεχνολογικό κόσμο¨, η γειτνίαση των ανθρώπων ήταν ουσιαστική, τώρα δεσπόζει Η Απόσταση, Η Έμμεση Σχέση Και Η Σχέση Δια Των Μέσων Ενημέρωσης.

 

Η εντολή αγάπα τον πλησίον σου κενώνεται. Και τούτο διότι δεν έχουμε πλέον κανένα να αγαπήσουμε. Χάθηκε η επικοινωνία του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του και στην καλύτερη περίπτωση γίνεται έμμεση. Οπότε επα­νεμφα­νίζεται με διαστρεβλωμένη μορφή, όπως φαίνεται σε πολλές ψυχοπα­θολογικές καταστάσεις.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει πλεον και την αίσθηση του Θεού και την αίσθηση του πλησίον  Ο Θεός Πέθανε Γι’ Αυτόν, ο ουρανός κενώθηκε από τον Θεό, αλλά πέθανε και ο πλησίον γι’ αυτόν, δηλαδή κενώθηκε και η γή, και το κυριότερο  και ο ίδιος έπαυσε να είναι πλησίον του Θεού και του ανθρώπου.Στην πραγματικότητα, ο σύγχρονος άνθρωπος  είναι ορφανός και από Θεό και από άνθρωπο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Είτε Από Την Κατακόρυφη Οπτική, Πέθανε Ο Ουράνιος Πατήρ Του, Είτε Από Την Οριζόντια  Πέθανε Εκείνος Που Στεκόταν Στο Πλάι Του. Συνεπώς, Όπου Και Να Ρίξει Το Βλέμμα,  Νιώθει Ορφανός.Έτσι, μετά τον θάνατο του Θεού του Νίτσε, ακολούθησε ο θάνατος του πλησίον  με την μετα-τεχνολογική και μετα-θρησκευτική εποχή και μετά τον θάνατο του πλησίον ακολουθεί και η  μ ε τ α-ανθρώπινη εποχή.Η κρίση της σημερινής εποχής. Δεν ειναι  οικονομική, αλλά   κοινωνική, ανθρωπιστική, πολιτιστική και θεολογική.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ορφάνεια μαστίζει τους ανθρώπους,  ορφάνεια  από Θεό και πλησίον.Και όταν ο άνθρωπος θέλη να στηριχθή πάνω σε οικονομικά μεγέθη,και τότε αισθάνεται την μοναξιά,αφού δεν ικανοποιούνται οι υπαρξιακές του αναζητήσεις.

Σ αυτήν την δύσκολη εποχή έχουμε ανάγκη από τον Θεό, αλλά και από τον πλησίον. Το Θεό πρέπει να τον αισθανθούμε μέσα στην καρδιά μας ως αγάπη και μέσα στην Εκκλησία ως Πατέρα και τον συνάνθρώπό μας πρέπει να τον αισθανθούμε ως αδελφό μας.

Εμείς πρέπει να πορευόμαστε προς τον Θεό, καθώς επίσης να κινούμαστε και προς τον συνάνθρωπο, να γινόμαστε πλησίον του κάθε ανθρώπου που υποφέρει και πονά.

Επομένως, υπάρχει ανάγκη της ανιδιοτελούς  αγάπης και προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.  Γι’ αυτό και πρέπει να τιμούμε κάθε εθελούσια προσφορά και κάθε κενωτική-θυσιαστική αγάπη.