ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ…ΑΛΗΘΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ..

Η Εβδομάδα των Βαΐων έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο χρώμα.Είναι σιωπηλή βουβή . Φεύγει απ τη ζωή ο καλός φίλος του Ιησού, ο σιωπηλός ταπεινός, διακριτικός Λάζαρος, σηματοδοτώντας την επερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο αρχικά στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, και στη συνεχεια  στο θάνατο του Ιδιου.

Για μιαν ολόκληρη εβδομάδα, παρακολουθούμε αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο που πλησιάζει και γινόμαστε μέρος της,προσπαθώντας να νιώσουμε αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του:

Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν και εδάκρυσεν Για έξι μέρες η Εκκλησία μας υποδεικνύει πως ο Χριστός πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και ξεκινά το ταξίδι Του για τη Βηθανία και την Ιερουσαλήμ. 

Ακούμε την Κυριακή το απόγευμα στον Εσπερινό:

Την έκτη των σεπτών Νηστειών Εβδομάδα, προθύμως απαρχόμενοι, Κυρίω προεόρτιον ύμνον των Βαΐων άσωμεν πιστοί, ερχομένω εν δόξη δυνάμει Θεότητος, επί την Ιερουσαλήμ, νεκρώσαι τον θάνατον. Στο κέντρο της προσοχής  ο Λάζαρος  η αρρώστια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά.

Έτσι τη Δευτέρα ξεκινάμε. Σήμερον Χριστώ, πέραν Ιορδάνου διατρίβοντι, δηλούται η νόσος του Λαζάρου. Την Τρίτη. Χθές και σήμερον η νόσος του Λαζάρου.Την Τετάρτη. Σήμερον Λάζαρος, θανών θάπτεται.Την Πέμπτη. Δισημερεύει σήμερον, θανών ο Λάζαρος. Και την Παρασκευή Έρχεται ο Κύριος εις Βηθανία εξαναστήσαι.

Η τελευταία αυτή εβδομάδα , είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.

H Εβδομάδα των Βαΐων Πλησιάζει η ώρα του Χριστού το τέλος της επίγειας διακονίας Του. 

ΗΑνασύσταση κι όχι η Ανασταση είναι η ο ορθότερος όρος τη στιγμή που ο Λάζαρος ειχε αρχίσει να αποσυντίθεται έγινε για να βεβαιωθούμε για Την κοινήν ανάστασιν

Είναι  συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα, αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.Το να αναθεωρήσουμε μιαν ορολογία αιώνων δεν θάταν φρονιμο.Ετσι ο λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή κουφή η βουβή με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες . Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αυτή η Εβδομάδα είναι πλήρης Θεολογικών εννοιών γύρω από τον θανατο.

Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλ. Μεσονυκτικό Όρθρο Ώρες και Εσπερινό το πρωί, το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. 

Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής είναι η τελική αποκάλυψη του τί είναι η αληθης μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, και η χαρμολύπη

Χαίρετε.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο αββάς Ισαάκ είπε κάποτε: Ο άνθρωπος που γνώρισε και νίκησε τα πάθη του, Είναι ανώτερος από τον άνθρωπο που ανασταίνει νεκρούς. Μέσα σ’ αυτή τη ρήση , κρύβεται το μυστικό της υπέρβασης  κάθε κινδύνου που απειλεί τη ζωή μας. Και της μοναξιάς βέβαια.  Κοιτάξτε δίπλα σας, γύρω σας, παντού κινούνται ανθρωπακια φοβισμένα, μηχανικά.Ανυπαρκτη η αγάπη, η απλότητα, η oικειότητα. Κι αυτή ακόμη η διασκέδαση τυποποιήθηκε εγινε μηχανική.Όλα εξελίσσονται,λες βάσει κάποιου σχεδίου που πιέζει ασφυκτικά τη γνησιότητα των αισθημάτων και καλύπτει την ουσία για χάρη των τύπων.

Η καρδιά πουθενα, Η λογική Κυβερνά Τον Κόσμο.

Κάποτε ο αββάς Μακάριος, περπατώντας στην έρημο βρήκε παραπεταμένο ένα κρανίο νεκρού.Ρώτησε το κρανίο σε  ποιον  ανήκε και έμαθε ότι ήταν ενός ιερέως των ειδώλων. Ξαναρώτησε τότε, ποια είναι η παρηγοριά και ποια η κόλαση, και δέχθηκε την εξής απάντηση:

Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόση είναι η φωτιά κάτω μας, στεκόμαστε δε, από τα πόδια έως το κεφάλι, μέσα στη φωτιά. Και δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον Πρόσωπο Με Πρόσωπο Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσευχεσαι για μας, βλέπει καπως για λίγο ο ένας το πρόσωπο του άλλου κι αυτη ειναι   η  παρηγορια Η επίγνωση του Θεού. Είναι το αντίδοτο της μοναξιάς

Η σύγχυση των γλωσσών στη βιβλική Βαβέλ, η ακατανοησία και η αντιπαλότητα, οδήγησε στον διαμελισμό των εθνών, στην απομόνωση.Γιατί η άρνηση του Θεού μεταβάλλεται σε άρνηση του ανθρώπου.  Είναι πειρασμός ν’ αρκεσθεί κανείς στο λίγο. Νομίζουμε ότι θα μας ζητήσει ο Θεός πολλά.Θα ζητήσει μόνον αυτά που Μπορούσαμε Να Κάνουμε Και Δεν Κάναμε. Δεν θα ζητήσει καρπούς εκεί Που Δεν Έσπειρε Δεν θα πει στον τραυλό γιατί δεν έγινε ιερο κήρυκας και στον χωλό γιατί δεν έγινε δρομέας. Θα Δώσουμε Λόγο Γι’ Αυτό Ακριβώς  Που Μπορούσαμε Να Κάνουμε Και Δεν Το Κάναμε. Θα Λαθεύουμε, Θα Σκοντάφτουμε, Θα Πέφτουμε, Μα Θα Σηκωνόμαστε. Έχει Τόση Άπλα Τόση Άνεση Τόση Ευρυχωρία Η Εκκλησία Μας. Μια τέτοια κατεύθυνση αναζητήσεως του Θεού και του ανθρώπου δια της Εκκλησίας κάνει τον άνθρωπο  όχι μόνον να ξεπερνά τη μοναξιά αλλά και να της δίνει καινούργιο νόημα.

 

Γιατί γι’ αυτόν που αναζητεί το Θεό, η μοναξιά γίνεται πολύ συχνά άλλος δρόμος επικοινωνίας και κοινωνίας. Γίνεται δηλ. η μοναξιά πλαίσιο για να μπορέσει ο άνθρωπος να συνομιλήσει περισσότερο με το Θεό, να ακούσει το Θεό, να τον ζήσει στην ψυχή του.Έτσι για το χριστιανό η μοναξιά αποκτά θετικό περιεχόμενο γιατί γεμίζει με την παρουσία του Θεού.Έτσι διακρίνεται η μοναξιά – φυλακή, από τη μοναξιά ελευθερία. Γιατί πολλή ειρήνη υπάρχει μέσα στη σιωπή. 

Ο αντίποδας της μοναξιάς δεν είναι το ξεφάντωμα  της μέθης και του σαρκασμού, ούτε η εικόνα του ανθρώπου – κτήνους  που κυλίεται στη λάσπη των κοσμικών ηδονών σπαταλώντας την περιούσιον κληρονομιά του.Υπάρχει κοινωνικότητα που είναι μοναχική και σιωπή που είναι εύγλωττη. Να ‘σαι φιλος  οσο και ξενος με ολους συμβουλευει ο αββας Ησαιας. Λεγε τη γνωμη σου διχως να θες να την επιβαλλεις .Άκου τον αλλο κι ας σου φαινεται ανιαρος και αποτομος. Μην απορριπτεις ο,τι δεν σου αρεσει, Μη κολακευεσαι επειδή οι άλλοι χειροκροτούν τη γνώμη σου. Έχε τον πόνο σου, την ιστορία σου, όπως και κάθε άλλος έχει τον δικό του πόνο, τη δική του ιστορία. 

Ο Χριστός έχυσε το αίμα Του και γι’ αυτόν και για σένα και για όλους μας. Να κοιτάς αυτό που είσαι.Κυρίως μην υποκρίνεσαι  τον καλό γιατί είναι βαριά αυτή η αρρώστια και θανατηφόρος.

Φτιαξτα με το θεο, Φτιαξτα με τον εαυτο σου, Φτιαξτα   με τους αλλους. 

Να η αληθινή κοινωνικότητα που διώχνει τη μοναξιά. Και ο εγωισμός είναι αμαρτία. 

Άρα ο  εγωισμός σε σπρώχνει στη μοναξιά που κανένα κοσμικό σαλόνι δεν μπορεί ποτέ να αναιρέσει. Σβήνουν τα φώτα και μένεις μόνος σου. Και φοβάσαι. Σου λείπει η παρηγοριά του Θεού, η βοήθεια των αδελφών. 

Μη φοβάσαι όταν είσαι μόνος, αρκεί να έχεις την αίσθηση ότι είναι μαζί σου ο Θεός.Σε μια εποχή σαν τη δική μας,η νεολαία μας Κινδυνεύει  Να Περιπέσει Σε Μαρασμό Που Επιτείνεται  Από Τα Ογκώδη Προβλήματα Που Υψώνονται Στο Διάβα Της Την Ανεργία, Την Ηθική Σήψη, Τις Κλειστές Πόρτες, Την Τρομοκρατία, Τη Βία, Την Αλλοτρίωση.Ο κίνδυνος της μοναξιάς αυτής προβάλλει απειλητικός.

Kαι Οδηγεί Στην Ψύχωση, Στην Περιθωριοποίηση, Στην Αδιαφορία, Στην αυτοκτονια. 

Είναι κρίμα σε μια τόσο δυναμική και ελπιδοφόρα ηλικία, να χάνεται η ζωή θυσιασμένη στο βωμό της ανεστιότητος,της απελπισίας, της μοναξιάς, ενώ υπάρχει η δυνατότητα της υπέρβασης, όπως την διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, όπως την βιώνει η αγία Εκκλησία.

Χαίρετε.

ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ…ΜΕΤΑΝΟΙΑ..

Η έκτη τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται ¨Εβδομάδα των Βαΐων¨. Η εβδομάδα αυτή,έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο χρώμα.Είναι σιωπηλή, βουβή Φεύγει απ τη ζωή ο καλός φίλος του Ιησού, ο σιωπηλός, ταπεινός διακριτικός Λάζαρος, σηματοδοτώντας την επερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο το φοβερό υπερόπλο του αλλοτρίου  αρχικά στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, και στη συνεχεια  στο θάνατο του Ιδιου.

Για μιαν ολόκληρη εβδομάδα, παρακολουθούμε, αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που πλησιάζει και γινόμαστε μέρος της,προσπαθώντας να νιώσουμε αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του:

Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν και εδάκρυσεν 

Για έξι μέρες η Εκκλησία, μας υποδεικνύει πως ο Χριστός πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του, και ξεκινά το ταξίδι Του για τη Βηθανία και την Ιερουσαλήμ. 

Ακούμε την Κυριακή το απόγευμα στον Εσπερινό: Την έκτη των σεπτών Νηστειών Εβδομάδα, προθύμως απαρχόμενοι, Κυρίω προεόρτιον ύμνον των Βαΐων άσωμεν πιστοί, ερχομένω εν δόξη δυνάμει Θεότητος, επί την Ιερουσαλήμ, νεκρώσαι τον θάνατον. Στο κέντρο της προσοχής  ο Λάζαρος  η αρρώστια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά.

Έτσι τη Δευτέρα ξεκινάμε. Σήμερον Χριστώ, πέραν Ιορδάνου διατρίβοντι, δηλούται η νόσος του Λαζάρου. 

Την Τρίτη. Χθές και σήμερον η νόσος του Λαζάρου.Την Τετάρτη. Σήμερον Λάζαρος, θανών θάπτεται.Την Πέμπτη. Δισημερεύει σήμερον, θανών ο Λάζαρος. Και την Παρασκευή Έρχεται ο Κύριος εις Βηθανία εξαναστήσαι.

Η τελευταία αυτή εβδομάδα της Σαρακοστής, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.

H ¨Εβδομάδα των Βαΐων¨Πλησιάζει η ώρα του Χριστού το τέλος της επίγειας διακονίας Του. 

Η Α ν α σ ύ σ τ α σ η   κι όχι η Ανασταση , ο ορθότερος όρος, τη στιγμή που ο Λάζαρος ειχε αρχίσει να αποσυντίθεται, έγινε για να βεβαιωθούμε για Την κοινήν ανάστασιν

Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα ,για μια ολόκληρη εβδομάδα, αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Το να αναθεωρήσουμε μιαν ορολογία αιώνων δεν θάταν φρονιμο.Ετσι ο λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή κουφή η βουβή με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες . Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αυτή η Εβδομάδα είναι πλήρης Θεολογικών εννοιών γύρω από τον θανατο.

Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλ. Μεσονυκτικό, Όρθρο, Ώρες και Εσπερινό το πρωί, το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. 

Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής είναι η τελική αποκάλυψη του τί είναι η αληθης μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, και η χαρμολύπη

Χαίρετε.

Η ΑΠΟ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΚΟΣΜΟΥ.ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ.ΔΙΑΤΡΟΦΗ….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα γ ο ν ί δ ι α  του ανθρώπου και του  χιμπατζή διαφερουν λιγότερο από 1%,εδώ και 5.000.000 χρόνια  

Τα γονίδια του χιμπαντζή και του ουρακοτάγκου διαφερουν κατά πολύ περισσότερο  

Γενετικά δεν υπάρχει ,ουσιαστικά καμιά διαφορά μεταξύ: του πρώτου ανθρώπου πριν 100.000 χρόνια και του συγχρονου πολιτισμένου είδους

Τα γονίδια του ανθρωπίνου είδους παραμενουν τα ιδια εδω και  1.000.000 χρονια

Κατά την διάρκεια της Παλαιο-νέο-λιθικής εποχής, πριν 100.000 χρόνια, κοπάδια ζώων περιπλανιόνταν με τον HOMO SAPIENS να τα ακολουθεί.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο νέο-παλαιο-λιθικός άνθρωπος, ήταν ένας παραγωγικός κυνηγός, που κυνηγούσε μέχρις εξαφανίσεως των θηραμάτων.Ετσι το κυνήγι, τα φρούτα και τα ινώδη λαχανικά,ήταν το μενού του προγόνου μας.

Η σύγχρονη ανάλυση των νεοπαλαιολιθικών διατροφών, κάνει εμφανές γιατί οι πρώτοι άνθρωποι ήταν τόσο ανεπτυγμένοι σωματικά. Διότι:

Α) Οι πηγές των υδατανθράκων τους φρούτα και λαχανικά ήταν εξαιρετικά πλούσιες σε μικροθρεπτικά συστατικά (βιταμίνες, μέταλλα) και 

Β) Κυρίως κατανάλωναν απαχο κυνηγι

Τώρα γεννάται το ερώτημα:

 

 

 

 

 

 

Αφού ο νεοπαλαιολιθικός άνθρωπος τρέφονταν τόσο σωστά, με τα σημερινά δεδομένα, γιατι ζούσε κατά μέσο όρο 18 χρόνια;

Απλούστατα γιατί οι συνθήκες διαβίωσής του, ήταν ακρως αντίξοες:

α) σκοτώνονταν απ τα θηράματά του

β) είχε και συχνά θανατηφόρα ατυχήματα, και  

γ) είχε υψηλό βαθμό θανατηφόρων κολλητικών ασθενειών.Στην αρχαία Ρώμη, ο μέσος ορος προσδοκόμενου βίου ήταν22 χρόνια Δεν διέφερε ουσιαστικά απ εκείνον του νεοπαλαιολιθικού ανθρώπου.Η αρμονική αυτή γενετική και διατροφική κατασταση, με όλα τα μελανά της σημεία, ουσιαστικά κατερευσε πριν 10.000 χρόνια, με την αναπτυξη της γεωργιας

Πριν 10.000 χρόνια προσετέθησαν στη διατροφή του ανθρώπου δύο νέα επαναστατικά στοιχεία: 

Τα σιτηρα και Τα γαλακτοκομικα 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως 10.000 χρόνια

Για τη γενετικη είναι ελάχιστος χρόνος.

Τα γονίδια- ο γενετικός σχεδιασμός- ενός είδους, δεν αλλαζει ουσιαστικά μέσα σε 10.000 χρόνια, οπότε με την γεωργική επανασταση, τα ανθρώπινα γονίδια προσαρμοσθηκαν  μάλλον απρόθυμα και νωθρά στην εισαγωγή των

Δημητριακων κ α ι γαλακτοκομικων   στη ζωή των προγόνων μας 

Είναι γεγονός ότι το ανθρώπινο είδος είναι γενετικά  ανίκανο ή απρόθυμο να αντακριθεί σ αυτά τα τρόφιμα 

Ας δούμε τα γαλακτοκομικά. 

Ολοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε μ ένα ένζυμο που λέγεται λακταση, και που μας επιτρέπει να διασπούμε τη λακτοζη,το γαλακτοζάχαρο δηλαδή Σε πολλούς ανθρώπους, η λακτάση σταδιακά μειώνεται δραματικά, με αποτέλεσμα:

να εγκαθίσταται Δυσανεξια στη λακτόζη.

 

 

 

 

 

 

 

 

Πριν μόλις 8.000 χρόνια, με τη εξημέρωση των βοοειδών,έγινε γνωστό το γαλα.

Κι ένα παγκόσμιο παράδοξο:

Οι μόνοι που δεν παρουσιάζουν δυσανεξία στη λακτόζη , είναι οι σκανδιναβοί, οι οποίοι καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες γαλακτοκομικών.Κι όμως, το 80% του υπόλοιπου κόσμου,δεν έχει καταφέρει ακόμη αυτό που κατάφεραν οι σκανδιναυοί. 

 

Με τα σιτηρά είναι , περίπου η ίδια ιστορία.

Πιθανόν ύστερα από 10-20000 χρόνια ολοι να μπορούν χωρίς πρόβλημά να τρώνε σιτηρά και γαλακτοκομικά