Τη Λεξη Θρησκεια την βρισκουμε στα Ομηρικα Επη. Χρησιμοποιείται από τον Ηρόδοτο για να δηλώση την λατρεια και την τιμη που οφειλει να αποδιδει ο ανθρωπος στον Θεο.
Ετυμολογικά προέρχεται από το Θρώσκω και σημαίνει αναβαίνω, επομένως με τον όρο θρησκεία νοείται η ανάβαση του Ανθρώπου προς τον Θεό.
Η λέξη Άνθρωπος ετυμολογικά παράγεται από το Άνω Θρώσκω και σημαίνει Ανάβαση.
Όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως η ανάβαση προϋποθέτει την αποδοχή της ουσίας της μεταφυσικής, σύμφωνα με την οποία η ψυχή του ανθρώπου που περιέπεσε από τον αθάνατο και απρόσωπο κόσμο των ιδεών και περικλείσθηκε στο σώμα, πρέπει να απαλλαγή από τοΣώμα-Σήμα-Τάφο και να επιστρέψη στον κόσμο των ιδεών.
Ο Φόϋερμπαχ, αρχικα ύστερα ο Μάρξ, είπαν ότι η Θρησκεία Είναι Το Όπιο Του Λαού. Μπορούμε να δεχθούμε αυτήν την άποψη, ότι η θρησκεία, όπως την συναντούμε στην Ανατολή και στην θρησκειοποιημένη θεώρηση του δυτικού Χριστιανισμού, Είναι το Όπιο του Λαού, αφού Αδρανοποιεί τον λαό Νεκρώνει τις Κοινωνίες και τις οδηγεί σε τέτοιο βαθμό απενεργοποίησης, ώστε να είναι υλικό για εγκαθίδρυση μιάς τυραννίας που στερεί τον άνθρωπο από το δικαίωμα της ελευθερίας του αυτοπροσδιορισμου του.
Είναι γνωστόν ότι κατά τον Βουδισμό Εκείνο Που Απασχολεί Τον Άνθρωπο, Είναι η Οδύνη, Που Προέρχεται Από Τον Πόθο Της Ζωής. Οπότε, ύψιστος σκοπός του Πεφωτισμένου είναι να απαλλαγή από τον Πόθο Αυτόν Της Ζωής .
Η νεκρωση της επιθυμιας της ζωης γινεται με ειδικη μεθοδο που λεγεται γιογκα, με τούς διαφόρους τύπους της, όπως είναι η Χάτα Γιόγκα, ένωση με το Βράχμαν με σωματικές ασκήσεις, Κάρμα Γιόγκα,ένωση με το Βράχμαν με λειτουργικές πράξεις,Μάντρα Γιόγκα,ένωση με το Βράχμαν με μαγικές συλλαβές, Βάκτι Γιόγκα,ένωση με το Βράχμαν με την ολοκληρωτική λατρεία μιάς θεότητος ή του ιδίου του Γκουρού,
Γκνάνα Γιόγκα,ένωση με το Βράχμαν με μυστικιστική γνώση,
Κουνταλίνι Γιόγκα,ένωση με δαιμονικές ενέργειες,
Τάντρα Γιόγκα,ένωση με αχαλίνωτες σεξουαλικές πράξεις.
Μέ τις μεθόδους αυτές πρέπει ο άνθρωπος να φθάση Στο απόλυτο νιρβανα, που είναι Η Σβέση Της Ύπαρξης και η απαλλαγή Του Πόθου Για Την Ζωή,και απώτερο σκοπό Να Αποφύγη Την Σαμσάρα, ήτοι την ανακύκληση της ζωής, την μετενσαρκωση.
Έτσι το ατομικό Άτμαν, ενώνεται με το καθολικό Βράχμαν όπως η σταγόνα εισέρχεται μέσα στον ωκεανό Είναι φανερό ότι σε μιά τέτοια θρησκευτική ζωή δεν υπάρχει πρόσωπο.
Ο άνθρωπος θεωρείται απλώς άτομο καθώς επίσης δεν υπάρχει κοινωνία, δεν αναπτύσσεται κοινωνική ζωή, αφού Η Κάθε Ζωή Θεωρείται Απαρχή Μιάς Οδύνης.
Τό άλλο παράδειγμα προέρχεται Απο Τις Θεωριες Του Ανσελμου Καντερβουριας, Ενος Σχολαστικου Θεολογου ο οποίος θεμελιώνει ένα χριστιανικό στατους, που επεκράτησε στην Δύση, έχοντας υπ’ όψη του Το Φεουδαλιστικό Σύστημα διοργάνωσης της κοινωνίας.
Όπως Ο Φεουδάρχης Έχει Την Απόλυτη Αξία Και Τιμή, κανείς δεν μπορεί να την προσβάλη, διότι κάθε προσβολή της τιμής του,και κάθε διασάλευση του φεουδαλιστικού συστήματος που θεωρείται έργο του Θεού, συνεπάγεται την τιμωρία του παραβάτη.
Ετσι Και Ο Θεος Ειναι Η Υψιστη Δικαιοσυνη,έχει τιμή, και έχει θεσπίσει την τάξη μέσα στην δημιουργία, οπότε ο παραβάτης Πρεπει ή Να Ικανοποιηση Την Δικαιοσυνη Του Θεου, ή Να Τιμωρηθη.
Ο Άνσελμος ερμήνευσε την σταυρική θυσία του Χριστού όχι ως εκφραση αγαπης για τον ανθρωπο , αλλά Ως Εξιλέωση της δικαιοσύνης του Θεού Πατέρα. Αυτό το σύστημα, με την συνδρομή Του Απολύτου Προορισμού δημιούργησε τεράστια προβλήματα στον δυτικό χώρο, προβλήματα προσωπικά και κοινωνικά,όπως ανέλυσε ο Μάξ Βέμπερ στο βιβλίο του η προτεσταντικη ηθικη και το πνευμα του καπιταλισμου.
Τά δύο αυτά παραδείγματα, ένα από τον ανατολικό και το άλλο από τον δυτικό χώρο,μάς δείχνουν πώς έφθασε ο Φόϋερμπαχ στην ρήση ότι: Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.
Καί βέβαια και εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι αν στην θρησκεία δώσουμε αυτόν τον ορισμό, τον μεταφυσικό, τότε μπορεί να είναι το όπιο του λαού, γιατί καταστρέφει κάθε προσωπική ζωή, αφανίζει την προσωπική ελευθερία, ακόμη δέ διασπά και αυτήν την κοινωνική ζωή, τον άνθρωπο από πρόσωπο τον κάνει άτομο.
Ο Χριστιανισμός όμως παρουσιάσθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητος ως το τελος της θρησκειας και ως η βιωση της Εκκλησιας.
Ο όρος Εκκλησία είναι αρχαιοελληνικός και δείχνει μιά κοινότητα, την σύναξη του λαού –του Δήμου– για να λύση τα προβλήματά του.
Φυσικά, με τον όρο Εκκλησια δεν εννοούμε κάτι εξωτερικό, αλλά δηλώνουμε;
Την Προσωπικη Κοινωνια Του Ανθρωπου Με Τον Θεο και Τούς Συνανθρώπους Του, όπως το βλέπουμε στούς Προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης στούς Αποστόλους της Καινής Διαθήκης, στις Πράξεις των Αποστόλων, όπου Οι Πιστεύοντες Ήσαν Επί Το Αυτό Και Είχον Άπαντα Κοινά.
Την συναντούμε στα κοινόβια των μοναχών στην ζωή και την διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και φθάνει μέχρι τις ημέρες μας, όπως το βλέπουμε στις εκκλησιαστικές κοινότητες του Παπα-Διαμάντη και στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη.
Καί γνωρίζουμε καλά, από διάφορες μελέτες, ότι ο Παπαδιαμάντης και ο Μακρυγιάννης Δεν ηταν Θρησκευτικοί Άνθρωποι, αλλά Εκκλησιαστικοί,
Δεν διαπνέονταν από Τον Δυτικό Πουριτανισμό, αλλά από την Ησυχαστική-νηπτική Ορθόδοξη παράδοση.
Τό μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού, αλλά και πολλών Ορθοδόξων είναι ότι θρησκειοποιησαν Τον Χριστιανισμο , Μετετρεψαν Την Εκκλησια Σε θρησκεια.
Καί έτσι καλλιεργούνται Οι φονταμενταλισμοι, Τα μιση και οι διαιρεσεις. Η μαγικη αντιληψη και σχεση με τον θεο Η ανταγωνιστικη διαθεση του ενος προς τον αλλο. Η ατομοκρατικη θεωρηση της ζωης. Η χρησιμοθηρικη και ωφελιμιστικη αντιληψη της κοινωνιας.Η φανταστικη ερμηνεια των παντων.Η συναισθηματικη προσεγγιση του βιου και γενικα.Η αποψη οτι ο αλλος αποτελει και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης.Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις.
Τα Φωτισμένα Χριστουγεννιάτικα Δένδρα, Συναισθηματικές Μελωδίες, Ηθικοπλαστικές Αναλύσεις Καλύπτουν Εγκληματικά Την Υπαρξιακή Γύμνια Και Καθιστούν Τον Άνθρωπο Τραγικό Όν.
Ο Σύγχρονος Άνθρωπος Υποφέρει Από Τον Πονο,Τις Ενοχες Και Τον Θανατο,Την Τραγική Τριάδα, όπως θα έλεγε ο Βίκτωρ Φράνκλ Αισθάνεται Την Ζωή Του ως Μιά Προθανάτεια Εμπειρία,Εναν Υπαρξιακο Και Αιωνίο Θανάτο και αναζητά Όχι Απλώς Την Βίωση Της Ηδονής, αλλά ίσως και μέσα από αυτήν, Την Επιβίωση Της Ύπαρξης.
Η Ενανθρωπηση Του Χριστου θεωρήθηκε και εορτάσθηκε από τούς Πατέρες της Εκκλησίας και από την λατρευτική εκκλησιαστική κοινότητα ως καταργηση της θρησκειας και Μετατροπη Της Σε Εκκλησια.Κατά τον πιό κατηγορηματικό τρόπο ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης έλεγε ότι
Ο Χριστος Ενηνθρωπησε Για Να Μας Ελευθερωση Απο Την Ασθενεια Της Θρησκειας.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου
true love 